W jednym z wywiadów W.E.N.A. zdefiniował taki typ rapera/tekściarza, który już w momencie rozpoczęcia pisania tekstu wie, jak go zakończy. Wie także, jak go efektownie urozmaici, jakich po drodze użyje wtrąceń, środków stylistycznych i spostrzeżeń, które potem logicznie doprowadzą do zakończenia, puenty. Pierwiastek spontaniczności jest więc w takim przypadku minimalny, a linijki-wypełniacze praktycznie nie występują.

Aptaun - to u nas rodzinne. W tak bezczelny (by nie powiedzieć - pyskaty) i niewysublimowany sposób mógłbym skwitować zabawy z konceptami i żonglowanie stylistykami u artystów z tejże wytwórni.

Najpierw był Tet - teraz Pysk pogrywa sobie ze słuchaczami, którzy podjudzeni przedpremierowymi zagrywkami mogli twierdzić, że "to już nie będzie to samo". Powstaje jednak pytanie - czy taka zabawa ostatecznie miała jakiś sens?

Niebawem od premiery "Kolexxxion" minie pół roku. Mój pierwszy kontakt z tym albumem był dosyć szorstki i płyta nie została w odtwarzaczu na długo. Jako jednak, że to DJ Premier na punkcie muzyki którego mam wręcz lekką schizę, postanowiłem wrócić do tej płyty i dać jej jeszcze parę szans.

Freddie Foxxx aka Bumpy Knuckles to gość, który sam siebie określa "real nigga" i ma ku temu sporo podstaw. Wydaje mi się, że żaden z was nie chciałby mieć z nim na pieńku. Nie to jednak sprawia, że wydaje się znakomite albumy. Foxxx aktywny na scenie od końca lat 80. nigdy nie był postacią pierwszoplanową, ale z pewnością ma własny styl i umiejętności. Jak poradził sobie z ciężarem swojego wymarzonego albumu z Preemo?

Duet White House od zawsze był gwarantem produkcji najwyższej jakości. Świadczą o tym między innymi dwa fenomenalne "Kodexy", intrygujący "Poeci", współpraca Magiery z Tymonem i tak dalej, i tak dalej... Jedynie "Kodex" z numerem trzecim można uznać za potknięcie. I choć w ten oto sposób zapadł "Wyrok", to Magiera i L.A. wcale nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa. Pod szyldem RRX postanowili złożyć Apelację.

17 lipca po wielu perturbacjach, standardowych przy premierach płyt Ace'a, ukazał się wreszcie zapowiadany od dawna "MA DOOM: Son Of Yvonne". Album dość wyjątkowy, bo pierwotnie niespodziewany. Po dziesiątkach wypowiedzi legendy zapewniających, że nie przewiduje wydawania swoich solowych albumów w najbliższym czasie, info o płycie i to jeszcze w całości na bitach Dooma było dosyć zaskakująca. Jak powiedział sam, w trakcie sprawdzania bitów MF Dooma ze "Special Herbs" trafił na sample z nagrań, które kojarzył z kolekcji swojej mamy, która zmarła w 2005 roku. "Ta płyta to dobra okazja, żeby podziękować jej za to jak zainspirowała mnie jako rapera. To co było w jej kolekcji do dziś w pewien sposób określa to co mi się muzycznie podoba, a co nie".

Chemia między tymi bitami Dooma i Acem jest niesamowita. "Son Of Yvonne" dla mnie osobiście jest powrotem do formy z "Disposable Arts" i "A Long Hot Summer" po dobrych, ale odstających od klasy solówek "The Show" z EMC i "Arts & Entertainment" z Edo G. Jeśli jeszcze nie wiecie o czym piszę szykujcie się na coś zupełnie wyjątkowego i magicznego.

Black Hippy to obecnie moja ulubiona ekipa w rapie jeśli chodzi o nową generację MC's. Pomimo wielkiego szacunku do Tylera i Earla, to Black Hippy reprezentują dużo wyższy poziom niż Odd Future. Zanim jednak opowiem o "Control System" przybliżę początki mojej styczności z tą ekipą.

Na początku był Jay Rock i jego "Follow Me Home". Płyta była całkiem dobra, choć nie aż tak, aby znaleźć się w moim osobistym "top 10" 2011 roku. Nadmienić jednak muszę, że "Say Wassup" jest wciąż u mnie katowany. Następnie był "Section 80", czyli genialna płyta, o której napisano już wszystko. Ten rok otworzył Schoolboy Q z niesamowitym, pod względem muzycznym, "Habits and Contradictions". Gdyby teksty na płycie były równie wielkie jak muzyka (nie mówię, że zła, ale ścieżka dźwiękowa podniosła wysoko poprzeczkę), to album członka Black Hippy byłby kandydatem do płyty roku. Teraz czas przyszedł na ostatniego gościa z obozu Black Hippy, czyli Ab-Soula. Czy "Control System" jest wart uwagi? Tak, ale o tym więcej w dalszej części recenzji.

Trzeba przyznać, że Prodigy od momentu wyjścia z więzienia nie próżnuje. Dwa mixtape'y, Epka do spółki z Havokiem, książka autobiograficzna, sporo występów gościnnych (Evidence, French Montana, Tony Yayo) no i długo oczekiwana trzecia solówka to dosyć sporo jak na rok czasu. Jednak jak to często bywa ilość nie idzie w parze z jakością. O ile zeszłoroczny powrót chłopaków z Mobb Deep "Black Cocaine" wypadł całkiem przyzwoicie, to niestety mixtejpy były już dość przeciętne. Dlatego wszyscy spodziewali się, że najlepsze rzeczy P zostawił na solówkę.

Pierwsze single promujące płytę opatrzone teledyskami zaskoczyły i trochę rozczarowały. "Gangsta Love" brzmiał jak kawałek. popowy! Wtedy była jeszcze nadzieja, że to tylko jeden numer i wcale nie musi on przesądzać o klimacie płyty. Niestety drugi singiel potwierdził fakt, że ta płyta będzie zupełnie "inna" niż wszystkie poprzednie. Fani hardcorowego rapu z Queen's zaczęli przeczuwać, że prawdopodobnie cały album będzie tak wyglądał i że nie będzie się go dało słuchać. Czy słusznie?