Freestyle Classics

Za nami premiera białasowego Polonu, a przed nami pierwsze solo Solara. Z tej okazji przypominamy, jak piszą sami zainteresowani, najfajniejszą walkę obu panów na battle'owym podwórku. Rok 2009, złote pokolenie polskiego free i bezsprzecznie najlepszy w historii finał WBW. Lecimy!

Starcia Śląska z Warszawą, Eskobara z Muflonem przeszły do historii polskiego wolnego stylu jako prawdziwy klasyk. Raz dominował jeden, raz drugi, na ich walki czekało się jak na starcia Realu z Barcą, a te z nich, które zostały udokumentowane, pozwalają nam wrócić do wspaniałych, złotych czasów rodzimego freestyle'u. Przykład? Proszę bardzo, rywalizacja ówczesnego mistrza Śląska i Warszawy, Eskobara z aspirującym do powrotu na tron Muflonem podczas kapitalnie obsadzonej Wojny o Śląska w 2008 roku. 

Dziś Quebonafide jest jedną z najważniejszych postaci polskiej rapgry. Założył rozwijającą się w bardzo szybkim tempie wytwórnię, nagrał numer z KRS-Onem, objechał cały glob i sprzedał dziesiątki tysięcy płyt. Niemniej jednak jeszcze parę lat temu ten sam ciechanowski raper występował na scenie WBW jako bitewny freestyle'owiec. I to jakim stylu!

Fani battle'owej sceny zapewne świetnie pamiętają, jak to w 2012 roku osądzany o ciągłe rzucanie pisanek Que, poległ na finale WBW między innymi z Kotem i Tyminem (o tej walce pisaliśmy tu). Po ówczesnej porażce raper z Ciechanowa wziął się przede wszystkim za doskonalenie studyjnych skilli, a na eliminacje WBW w roku 2013 wpadł zupełnie spontanicznie, by...zamknąć usta wszystkim krytykom i pokazać, iż był jednym z najbardziej utalentowanych bitewnych raperów w historii. 

Klasyk jakich mało. Według wielu najlepsze starcie w historii Microphone Masters. W marcu 2010 roku na siódmej edycji tejże imprezy stanęli na przeciw siebie dwaj najlepsi punchline'owcy w historii polskiego freestyle'u, Muflon i Trzy Sześć. Poziom tej walki to absolutny kosmos- jeśli jeszcze jej nie oglądałeś, nawet się nie przyznawaj, a jeśli robiłeś to 100 razy, zrób po raz 101... Naprawdę warto. 

Jak zapewne wiecie, tegoroczna, piętnasta edycja WBW startuje już lada moment, a ja w oczekiwaniu na jej rozpoczęcie z wielką przyjemnością podzielę się z Wami pewnym klasykiem. Tak, klasykiem. I nie chodzi mi tu wcale o rekordowe milion wyświetleń na YouTube, a bardziej o fakt, iż półfinał WBW 2014 z udziałem Filipka i Edzia to walka, która bez wątpienia urosła już do miana legendy i wydaje mi się, iż stanowi możliwie najokazalszy debiut reprezentantów młodego pokolenia sceny bitewnej w cyklu Freestyle Classics. 

WBW 2016 z hukiem dobiegło końca. Ewidentnie widać i słychać, że freestyle rośnie w siłę- rywalizacja na scenie znów bywa nieprzewidywalna i przebojowa, a zainteresowanie towarzyszące bitwom osiągnęło chyba rekordowy poziom. I z tej właśnie okazji ponownie wracamy z cyklem Freestyle Classics. Z pewnością niektórym z Was jedynie przypomni on mniej lub bardziej sławne klasyki sprzed lat, jednak dla innych, tych którzy wolnym stylem interesują się od niedawna, powinen stanowić ciekawą i wartościową lekcję jego historii.

Wróciliśmy z walką Flint - Bośniak a na drugi ogień lecimy ze starciem Białasa i Te-Trisa z Bitwy o Cynk w roku 2011. Co ciekawe był to jedyny raz, kiedy obaj panowie zmierzyli się na scenie w formule bitewnej. Wówczas reprezentant SB Maffiji, który co prawda z WBW pożegnał się już dwa lata wcześniej, znajdował się tak zwanym "freestyle'owym gazie"- regularnie brał udział w bitwach i także na innych imprezach potwierdzał, że jest w bardzo wysokiej dyspozycji. Natomiast Te-Tris od dawien dawna pozostawał battle'owym emerytem. Raper z Siemiatycz już tak naprawdę od 2005 roku pozwalał sobie na występy bitewne niemal tylko i wyłącznie przy okazji wydarzeń, na które zostawał specjalnie zaproszony czyli chociażby Microphone Masters bądź też omawianej Bitwy o Cynk. 

Dzisiejszy odcinek adresowany jest przede wszystkim do wszystkich tych, dla których najważniejszym elementem bitewnego freestyle’u jest punchline. Starcie Ensona z Trzy-Sześciem z Bitwy o Mokotów 2008 to w odczuciu wielu moment przełomowy polskiego freestyle’u, który wyznaczył nową jakość w starciach punchlinerów i stał się wzorem, do którego dążą kolejni przedstawiciele freestyle’owców zaliczanych do grona „lirycznych morderców”.