Zagraniczny i polski hip-hop, muzyka, wykonawcy - Najlepszy portal hip-hop

Jakoś tak jest z płytami których wyczekujemy, że głód rosnący w miarę zbliżania się kolejnych dat wydania bywa niezaspokojony. Nauczony doświadczeniem starałem się nie oczekiwać zbyt dużo od "Cats and Dogs", na które czekałem od momentu przebrzmienia ostatniej nuty z "The Weatherman".

Niektórzy z was mogą pamiętać, że jestem psychofanem DiLAted Peoples. Nadal jednak ciężko jest mi dojść do jednoznacznej konkluzji - czy drugie LP Evidence'a jest majstersztykiem czy kolejnym monotonnym, przehype'owanym, podziemnym wydawnictwem? Chciałbym więc otworzyć pod tym artykułem dyskusję na temat "Cats & Dogs", może pomoże wam ona zdecydować się, czy zakupić fizyczną kopię krążka.

Hip-hop z oldschoolowym zacięciem w Polsce raczej nie ma racji bytu. Co bardziej kumaci ludzie wybiorą złotą erę w Stanach, a młodociani eksperci od rodzimych produkcji nie widzą obok siebie raperów, DJ-ów, writerów i b-boy'ów - to takie niedzisiejsze. Siła Dźwieq przepadła bez echa, o świeżym jeszcze Hurragunie też pewnie za miesiąc nikt nie będzie pamiętał...

Płyta Stylowej Spółki Społem z 2005 roku również sprzedała się w jakimś śmiesznym nakładzie, mimo tego że została wydana przez Asfalt. Rok temu, tym razem bez niczyjej pomocy, SSS wróciło z nowym materiałem. Na dobrą sprawę, już w dniu premiery można było w ciemno przypiąć mu etykietę "przegapifszy". Nie szkodzi, "stara szkoła nie rdzewieje" i ma się dobrze.

Mając na uwadze, że owa recenzja opisuje książkę napisaną 55 lat temu, starałem się patrzeć  na nią okiem młodego człowieka.

Jednak całkowite odwrócenie się od charakteru tamtych czasów spowodowałoby zminimalizowanie krytyki, nie zrozumienie artystów, ich poglądów i odczuć. Miałoby to niebagatelny wpływ na wrażenia po przeczytaniu książki oraz wizerunek niniejszej recenzji. 

"Alive Till I'm Dead" to rzecz, przez którą do dziś pluję sobie w brodę, że z powodu ulewy przesiedziałem splashowy występ anonimowego dla mnie wówczas Brytyjczyka w namiocie. Niesamowicie świeży materiał, mieszający różne gatunkowe wpływy i przerabiający je na mainstreamową bombę o naprawdę dużej sile rażenia. Do tego bombę nie tracącą jaj i ulicznego brudu.

Ubiegłorocznym debiutem Professor Green poprzeczkę postawił sobie naprawdę wysoko, a jak wiadomo niejedno odkrycie poległo na drugim albumie. Czy "At Your Inconvenience" wytrzymuje próbę?

Galus a.k.a. Pokój Czarnych Płyt to gość na którego uwagę zwracaliśmy wam już kilka razy. Najpierw zszokowani tym, że Polak wydaje w Soulspazm Records, gdzie wydawali chociażby Marco Polo, Supastition, Pumpkinhead czy Hezekiah. Potem, kiedy wydał na wosku hołd dla J Dilli zatytułowany "100206" wreszcie, kiedy znalazł się na drugiej płycie HIFI Bandy pokazując, że robi bity zgodnie ze swoją jazdą, ale uwielbia, kiedy brzmią "staro". My też zaczęliśmy to uwielbiać.

Tym bardziej, że teraz jest również autorem dwóch kolejnych pozycji. Świetnie przyjętego "Nowe Dobro To Zło" z Hadesem i Kebsem oraz wydanego przez UKnowMe "Futura". Recenzje obu płyt mogliście już przeczytać na Popkillerze, teraz zapraszamy was do lektury odpowiedzi Galusa do naszego cyklu "Tak To Się Robi".

Wczoraj obejrzeliście pierwszą część rozmowy z Hadesem i Kebsem, przeprowadzonej dzień po premierze płyty "Nowe Dobro To Zło". Dziś czas na drugą i ostatnią część, a w niej trochę o koncertach, promocji, planach czy ilości materiału wychodzącego ostatnio z obozu HIFI.