Do "Reversalu" podszedłem z rozsądnym dystansem. O ile single - a w szczególności znakomicie wyprodukowany przez Zetena "Habitat" - spodobały mi się, to doświadczenie zwane "Rekontaktem" nauczyło mnie, że nawet utalentowani i dobrze uzupełniający się raperzy wcale nie muszą gwarantować świetnej płyty. Czasami po prostu brakuje iskry, uniwersalności, która zachęca słuchacza do regularnego powracania, nawet jeśli nie do całego materiału, to przynajmniej do poszczególnych utworów. "Reversal" jest ewidentnie kontynuacją drogi obranej poprzednio. Drogi, która ostatecznie prowadzi w to samo, niezbyt ekscytujące miejsce.

Złośliwi mogą powiedzieć, że Tede przeżywa kryzys wieku średniego. Fani będą wtedy utrzymywać, że od zawsze miał w sobie pewną dawkę infantylności i szczeniackiej buty, a te raczej przemawiają na jego korzyść, gdyż rap "to nie jest kraj dla starych ludzi". Tutaj liczy się apetyt (a ten Tedzik ma wielki, wystarczy na niego spojrzeć), pewność siebie (nigdy mu jej nie brakowało) oraz charyzma (znak rozpoznawczy Jacka). Do pakietu tych wszystkich cech dodajmy jeszcze dwa elementy, które wśród weteranów gatunków są niestety zaniedbywane: świeżość oraz... umiejętność rapowania samą w sobie. Na pierwszy rzut oka można to odebrać jako nieśmieszny żart bądź złośliwość z mojej strony, w końcu każdy MC powinien wiedzieć jak się trzyma mikrofon... No właśnie powinien, ale ilu starych wyjadaczy faktycznie podchodzi na poważnie do swego rzemiosła, dbając by ich pióra były wciąż naostrzone, a flow nienaganne? Owszem, doświadczenie zawsze jest mile widziane, niemniej muzyka pozostaje muzyką. Tede nabrał wystarczająco dużo pokory, by przyjąć ten fakt do wiadomości. Co jednocześnie nie przeszkadza mu aby pójść parę razy pod prąd, nawet jeżeli droga prowadzi donikąd.

Na sklepowych półkach leżą jeszcze ciepłe egzemplarze najnowszej płyty Pokahontaz. Ja osobiście jeszcze nie miałem okazji się z nią zapoznać, ale to dobra okazja by sobie przypomnieć, najlepszy moim zdaniem, album grupy. Mowa o debiutanckiej "Recepturze", która nie tylko się nie zestarzała, ale wręcz nabrała wartości i w roku 2014 jest świeższa niż wiele obecnych premier hip-hopowych.

Stare, chińskie porzekadło mówi wyraźnie: "Eminema nigdy za wiele". Sam Slim Shady najwidoczniej je zna, gdyż stosuje się do niego nad wyraz ochoczo. A ja jestem uczynnym człowiekiem, dlatego gdy tylko znalazłem w sieci utwór "Guts Over Fear", od razu postanowiłem się nim z wami podzielić. Mogliście już usłyszeć jego fragment w zwiastunie nowego filmu z Danzelem Washingtonem, pt. "The Equalizer". Warto odnotować, że gościnnie w refrenie udziela się znakomita piosenkarka Sia. Utwór wraz z trailerem znajdziecie, rzecz jasna, w rozwinięciu newsa. A na deser, wiadomość o... No właśnie, wszystko wskazuje na to, że mowa o nowym albumie Marshalla, który miałby się ukazać jeszcze w tym roku!

Crowdfunding już na dobre zadomowił się w USA, u nas dopiero staje się popularną formą wspierania ambitnych przedsięwzięć. Na czym polega taka inicjatywa? Wyobraź sobie, że jesteś osobą, która ma fantastyczny pomysł na rozkręcenie jakiegoś biznesu. Pragniesz zrobić grę komputerową, płytę, film czy nawet sałatkę ziemiaczaną (!), ale nie masz pieniędzy by rozpocząć pracę nad projektem, podczas gdy krwiożerczy wydawcy nie chcą nawet spojrzeć w twoim kierunku. Wtedy do akcji wkracza crowdfunding, który umożliwia realizację twojego celu. Wystarczy, że zrobisz sensowny szkic swoich planów i przekonasz do niego najważniejszych sponsorów, z którymi zawsze należy się liczyć - klientów. Oni zrzucają się na realizację twojego pomysłu, a ty dajesz im pewne profity za ten dowód zaufania, np. wgląd do produkcji danego dzieła lub jego darmowe egzemplarze. Skoro już to sobie wyjaśniliśmy, to mam do powiedzenia dwie rzeczy. Po pierwsze, padł pomysł stworzenia nowego, kompletnego kwartalnika poświęconemu muzyce. Po drugie, załoga "M/I", bo tak ma się nazywać rzeczony magazyn, potrzebuje waszej pomocy.

Kiedy dwa lata temu recenzowałem czwarty "Kodex", trochę na niego posmęciłem. Przede wszystkim doskwierała tamtejsza nuda, a klimat dwóch pierwszych płyt gdzieś umknął. Co więcej, zaproszeni na płytę raperzy zaoferowali słuchaczom jakieś odrzuty, a przecież możliwość dogrania się na "Kodex" powinna być, przynajmniej w teorii, swego rodzaju nobilitacją, nieprawdaż? Ostatecznie jednak uznałem, że album jako taki się wybronił, gdyż kilku gości dało radę, a to, co najważniejsze - czyli produkcja - zostało dopracowane w stu procentach.

"Kodex V" mógłbym opisać w ten sam sposób... Czyli ogólnie rzecz biorąc, nie jest tak źle, prawda? Błąd! Mam na myśli to, że mógłbym go opisać w dokładnie ten sam sposób, podmieniając jedynie ksywki i tytuły numerów. Jako że ta recenzja pojawia się dość późno, pozwólcie, że w związku z tym zadam wam fundamentalne pytanie. Czy ktokolwiek z was jeszcze pamięta o tej płycie? Jeżeli odpowiadacie ciszą, to wiedzcie, że to najlepsza recenzja tego albumu jaka tylko może powstać.