Ten Typ Mes

Raper z ugruntowaną pozycją w środowisku, przez wielu uznawany za numer 1 w grze, dopiero co przekroczył trzydziestkę. Na koncie ma złoto i własną, stworzoną od podstaw wytwórnię z nazwą stricte kojarzącą się z jego twórczością. Każdym dotychczasowym albumem namieszał w danym roku konkretnie, a debiut zgodnie uznawany jest za klasyk i nijak się nie starzeje. Po czterech płytach w dorobku postanowił odejść na chwilę od solowych albumów i odstąpić trochę pola swojej ekipie - efektem jest materiał typu "collabo album" z wieloma gośćmi, jednak tylko tymi, z którymi gospodarz blisko trzyma się na stopie koleżeńskiej. O kim mowa? Wielu z Was powie pewnie, że ten opis wypisz-wymaluj pasuje do Jaya-Z i jego "Dynasty". A no racja. Ale nie tylko - wszystkie powyższe elementy układanki zgadzają się również w odniesieniu do płyty Ten Typ Mes i Lepsze Żbiki.

Z Tym Typem Mesem spotkaliśmy się w słonecznej, wakacyjnej scenerii, na dachu jednego z mokotowskich bloków (kojarzycie ten krajobraz?), by w spokoju (przeszkadzał nam jedynie wiatr, stąd przepraszamy za to, że dźwięk momentami nie jest perfekcyjny) porozmawiać o albumie z Lepszymi Żbikami - ale nie tylko o nim. Wielokrotnie pytaliście czy przy najbliższej okazji też przemaglujemy wspólnie Mesa przez godzinę, jak przy premierze "Kandydatów Na Szaleńców" - teraz możemy odpowiedzieć, że zrobiliśmy to, dziś pierwsza połowa rozmowy, jutro druga - a pojutrze recenzja płyty.

Po krótkiej przerwie, spowodowanej urlopem i chęcią wyrwania się choćby na moment z internetowych macek, powracamy z kolejną porcją wakacyjnych numerów. Afrykańskie upały nad Wisłą ostatnio nieco odpuściły, dając nam chwile wytchnienia, więc to dobra okazja, aby wziąć na warsztat tzw. "Polski West Coast" lub "Polski G-Funk" (w zależności od tego kto jakiej terminologii używa), jak często określa się rodzimą odmianę rapu, czerpiącego pełnymi garściami ze sprawdzonych kalifornijskich wzorców. Dla jednych twór nie mający prawa bytu, dla drugich jedyna skuteczna recepta na odmulenie polskiego rynku hip-hopowego, przesiąkniętego smutnym, prawilnym rapem do granic możliwości.
Zrobimy zatem szybki przelot po najważniejszych ośrodkach G-Funku w Polsce, gdzie muzyka rodem z zachodniego wybrzeża zadomowiła się w twórczości tutejszych reprezentantów sceny hip-hopowej już ładnych parę lat temu... lecimy!

Obecna pozycja Piotra Szmidta na scenie, na którą składa się mocny debiut w Flexxipie, dwie łechcące fanów g-funku płyty 2cztery7, masa niejednokrotnie przyćmiewających całe krążki występów gościnnych, coraz mocniej przybierająca na sile wytwórnia, no i co najważniejsze, trzy (cztery?) solowe projekty, oraz jak najbardziej możliwa do dokonania próba ich obiektywnej hierarchizacji pozwala stwierdzić, że pierwszy z nich należy traktować jako klasyk. Jeśliby nawet to wszystko wyżej wymienione komuś nie wystarczyło, wypada zauważyć, że „Alkopoligamia: Zapiski Typa” to płyta będąca faktycznym zamachem na przeciętność, bez zbędnego i przesadnego o nim gadania. W dodatku bez silenia się na elektroniczne odloty, dla wielu słuchaczy będące na późniejszych etapach kariery rapera nie do przełknięcia.

Dziś do sklepów trafia siódmy album Tego Typa Mesa wspartego tym razem przez Lepsze Żbiki, czyli wielu utalentowanych muzyków – od 2cztery7, przez Młodą Alkopoligamię po Monikę Borzym. Płyta jest kombinacją dwóch wizji; Mesa (większość bitów, wszystkie pomysły na utwory, refreny i dobór gości) oraz Szoguna (pięć bitów i wszystkie aranżacje). Całość możecie już odsłuchać za darmo.

„Urszula.." to prosty utwór o trzech kobietach. Jak mówi Mes, autor tekstu wszystkich trzech zwrotek, „głośniki w Polsce krztuszą się mglistymi piosenkami o pojęciach - miłości, tęsknocie, marzeniach - tak, jakby nie dało się opowiedzieć konkretnej historii śpiewając".

„Urszula.." ma być antidotum na tę sytuację. Wraz z Typem za „Ulę, Halinę i Aldonę" wzięli się Piotrek Pacak, jeden z pionierów g-funkowo-soulowego śpiewania i Głośny. Mistrz gry na talk-boksie skomponował też muzykę, którą w obroty wzięli Mes i Szogun, a cuty będące niejako „przedrzeźnianiem" rapowego klasyka dołożył DJ Black Belt Greg. Warto dodać, że w jednoujęciowym teledysku w rolę Aldony wcieliła się utalentowana wokalistka i autorka swoich polskich tekstów (a to rzadkość!) - Marcelina. „Urszula.." to g-funkowy track, ale do tego szybkiego podziału rytmicznego można podejść zapewne od innej strony.