Ill Bill

Trochę wody w Wiśle upłynęło, zanim światło dzienne ujrzał nowy, w pełni solowy album Chorego Billa. Od wydanego w 2008 roku wyśmienitego albumu „The Hour of Reprisal” Bill uraczył nas niezłym albumem z Vinnie Pazem, produkcyjnie znakomitą kolaboracją z DJ’em Muggsem oraz dwoma potężnymi płytami kolektywu La Coka Nostra. Teraz jednak reprezentant Canarsie zdecydował, że czas odłożyć na bok kolaboracje, zebrać siły i przysiąść nad solówką. I oto jest. Pytania podstawowe więc brzmią – jak prezentuje się „The Grimy Awards”? Czy dorównuje poprzedniemu dziełu Billa?

Dlaczego: Apetyt na "Grimy Awards" musi wzrosnąć po takim klipie jak ten. Odpowiedni dla nowojorczyka hipnotyzujący bit (jego własnego autorstwa!), znakomity para-dokumentalny klip i historia, która wchodzi na głowę i nie chce się z niej wydostać. Brudny mix wokalu tylko podkreśla wyrazistość tego o czym Bill opowiada, a warto go słuchać uważnie. Jeśli cała płyta będzie taka jak ten numer, trzeba spodziewać się wielkich rzeczy.

Podsumowania, podsumowania, wszyscy rozpoczynają rok 2013 patrząc wstecz... a my za to zajmiemy się także tym, by nie tracić z oczu również tego, co przed nami. A zapowiedzi na 2013 było multum, ciekawe albumy zaczną pojawiać się już w styczniu (często te pierwsze przegapiane są właśnie przed nadrabianie zeszłych 12 miesięcy, uważajcie by nie popełnić tego błędu), postaraliśmy się wybrać więc 15 nadchodzących za Oceanem płyt, na które z różnych powodów warto zwrócić uwagę i pilnować premier. Są tu i wyczekiwane debiuty, i głośne powroty, w końcu materiały mające potwierdzić klasę lub wnieść ich autorów na wyższy level. Lista 15 płyt z różnych rapowych rejonów i trafiających w różne gusta. Ograniczenie przy wyborze przyjęliśmy jedno - mówimy tylko o produkcjach mających już określony tytuł, bo mglistymi zapowiedziami w stylu "a może Jay-Z czy Eminem coś niedługo wydadzą?" nie chcieliśmy wam nawet zawracać głowy. Aha - i oczywiście nie są to wszystkie ciekawe płyty, które szykują nam najbliższe miesiące, ale po burzy mózgów zawężyliśmy naszą listę do piętnasteczki. Gotowi? No to jazda.

To pierwszy solowy album Seana Price'a od pięciu lat, kiedy ukazało się "Jesus Price Supastar". W międzyczasie otrzymaliśmy tylko projekt z dwójką graczy z Detroit - Guilty Simpsonem i Black Milkiem jako Random Axe oraz mixtape "Kimbo Price" z 2009. To dosyć mało, a mimo wszystko mam wrażenie, że w przeciągu tego czasu popularność Seana Price'a w Polsce zdecydowanie wzrosła, chyba niestety odwrotnie niż miało to miejsce w Stanach, bo informacje na temat sprzedaży albumu w pierwszym tygodniu wyglądały jak ponury żart. Tak czy siak, oczekujących na ten materiał polskich słuchaczy nie brakowało.

P zebrał grupę producentów, która pomogła w zrealizowaniu materiału, a pierwsze skrzypce zagrał Alchemist odpowiedzialny za cztery tracki. Żaden inny producent nie dostał tak dużo co pokazuje różnorodność brzmienia i stylu muzycznego, który jednak udało się ułożyć w charakterystyczne brzmienie "Mica Tysona". Nie zabrakło miejsca dla kojarzonych z Duck Down od dłuższego czasu 9th Wondera, Khrysisa, Erica G, ale znajdziemy też podkłady Stu Bangasa czy Evidence'a. Jak poradził sobie z nimi członek Heltah Skeltah?