Felietony

Później niż zapowiadaliśmy, ale prezentujemy Wam obszerny komentarz dotyczący tegorocznej selekcji. Poniżej również informacja dotycząca opóźnienia w premierze płyty Popkiller Młode Wilki 2012 oraz solowych reedycji, które trafić miały do Was dzisiaj a także szczegóły wielkiej imprezy promocyjnej, która już za tydzień w Warszawie.

Nasze tegoroczne wybory zgodnie z tym, czego się spodziewaliśmy już narobiły sporo zamieszania a mało komu udało się trafnie przewidzieć choć połowę składu. Dla jednych ten był zbyt znany, dla innych ten zbyt nieznany, dla jednych ten za stary, dla innych ten za młody... Sporo osób pisało, że nie widzi za dużo podobieństw między poszczególnymi Wilkami i że wzajemnie do siebie nie pasują - i w ten sposób dawało nam jeden z większych propsów, bo jednym z naczelnych założeń było wybranie składu jeszcze bardziej różnorodnego, jeszcze mocniej ukazującego przekrojowość i wielowymiarowość polskiej sceny.

Przedzieranie się przez naszą redakcyjną skrzynkę to zadanie ciężkie i siermiężne z uwagi na ilość wiadomości i muzyki, którą nam wrzucacie do sprawdzenia lub pod kątem patronatu - dlatego też czasem trochę trwa, zanim zdołamy odesłać odpowiedź, ale wszystko skrupulatnie sprawdzamy. Jednak tym razem nie o tym. Czasem w natłoku maili znajdzie się coś, co sprawia, że wytrzeszczamy oczy ze zdumienia a szczęka kieruje się ku podłodze. Identyczna sytuacja miała miejsce dziś, gdy na naszej facebookowej skrzynce znalazłem świeżą wiadomość bezpośrednio od... "Freewaya" Ricky'ego Rossa. Tak, tego, od którego swoje ksywki zaczerpnęli Freeway i Rick Ross. Jednego z największych kalifornijskich baronów narkotykowych lat 80-tych, który w 2009 roku wyszedł na wolność po 20 latach odsiadki. Dziś, nawrócony, walczy o pokój i tego właśnie dotyczyła jego wiadomość...

Rynek festiwali w Polsce z roku na rok wygląda coraz lepiej, a lineupy już od kilku lat prezentują się światowo. Wydaje się jednak, że na największych polskich imprezach trochę mało jest rapu i - szerzej - tzw. "muzyki czarnej". Czy tak jest naprawdę? Trochę tak, ale warto przejrzeć programy i przekonać się, że praktycznie na każdym letnim festiwalu da się znaleźć ciekawe pozycje.

W rozwinięciu znajdziecie krótki, chronologiczny przelot przez to, co czeka nas na największych festiwalach w Polsce w sierpniu.

"W kółko o biedzie, jaraniu i policji" "To jakiś bełkot a nie muzyka" "Debile dla debili". Skąd my to znamy? Każdy z nas, spotkał się zapewne z sytuacją, w której hip-hop stawał się obiektem drwin i ataków ludzi o odmiennych poglądach, mających jako główny oręż zarzut o monotematyczność i infantylność tekstów. Atakujący starali się za wszelką cenę dowieść, że rap jest jedynie socjologiczną ciekawostką i materiałem dla niespełnionego reżysera telenowel, ukrywającego się pod płaszczem reportera. W tym tekście, nie ma sensu rzecz jasna, wysuwać oczywistych kontrargumentów, ponieważ większość z nas zdołała je powtórzyć w swoim życiu, różnym osobom kilkanaście razy. Pragnę natomiast poruszyć kwestię braku dojrzałości hip-hopu w Polsce.

Wyobraźmy sobie sytuację, kiedy stajemy przed kolejnym adwersarzem naszej kultury, który z lubością używa sobie na niej ile wlezie. Spokojnie czekamy aż skończy swój wywód i będziemy mogli po raz kolejny przystąpić do kontrataku. Dobrze wiemy co mu powiedzieć, ponieważ już wiele razy musieliśmy tłumaczyć ludziom na czym naprawdę polega hip-hop. I kiedy z wyrazem politowania wyobrażamy sobie, że za moment retorycznie rozłożymy naszego przeciwnika na łopatki, że niczym Keanu Reeves w "Adwokacie diabła", odbijemy każdy argument, nagle w naszej głowie zapala się czerwona lampka...
 

Dziś James "J Dilla" Yancey skończyłby 38 lat. Niestety urodzony w Detroit producent i raper odszedł od nas sześć lat temu, 10 lutego 2006. Jego muzyka nie została jednak zapomniana i wciąż tętni pełnią życia.

Sam przyznam od razu, że nigdy nie byłem psychofanem J Dilli ani też nie znam każdego utworu, jaki wyprodukował. Jego geniuszu przez długi czas nie zauważałem, a dostrzegłem go stosunkowo niedawno, ze 2-3 lata temu. Pamiętam to jak dostałem na moje 15. urodziny od brata płytę Commona "Like Water For Chocolate" i to, jak on się wtedy tym albumem jarał. Oczywiście płyta mi się spodobała, jednak dopiero po jakimś czasie jak odpaliłem ją znowu, to usłyszałem to, czego wcześniej nie wyłapałem...

A zatem już wiecie jakie poglądy polityczne mają raperzy, których słuchacie. Wiecie, w co się ubierają, w czym biorą udział, kogo lubią, kogo nie. Wylewni się nam artyści zrobili i jeszcze ten fejsbuk... A jak nie on, to już z tacą biegnie jakiś pseudohiphopowy tabloid internetowy. Będzie można poplotkować. Jak ktoś by spojrzał z boku, pomyślałby, że to wasze ciotki założyły ciuchy SSG. Ziścił się sen sfrustrowanego hip-hopowca znikąd, wreszcie może się wczepić w swojego idola. Jak wesz. Już nie słucha flow, słów, bitów. Transformacja słuchacza w kibica, fana, fanatyka zakończyła się. A muzyka? To przecież dla frajerów. Niech bzyczy w tle z telefonu.

Jako że weekendy z reguły spędzam offline, dopiero w poniedziałek dotarła mnie wieść o nagłej śmierci Gila Scott-Herona. A dopiero teraz znalazłem chwilę, by napisać te kilka słów, wspomnienie po Mistrzu.

Spośród wszystkich artystów, których twórczość miałem okazję poznać podczas całego swojego życia, Gil zawsze będzie w pierwszej dziesiątce. Niekwestionowany geniusz - jego zasługi dla jazzu, soulu, spoken wordu, a w efekcie także dla raczkującego rapu, są nie do przecenienia...