Jazz Dwa Trzy

Płyta rok w rok, trasa nonstop, platyny i złota sypiące się ostatnio praktycznie bez ustanku, nowe rozwiązania wydawnicze i coraz mniej rzeczy, które ograniczają wielki talent Adama Ostrowskiego... To wszystko sprawia z jednej strony, że jako fan czuję pewną satysfakcję i w sercu cieszę się, że w Polsce da się zrobić coś szczerego, prawdziwego i odnieść w ten sposób sukces. Z drugiej strony... Jak bardzo nie szanowałbym Ostrego, muszę przyznać, że w to wszystko, gdzieś wkrada się też monotonia, przesyt i zmęczenie materiału.

Świadomy słuchacz przeważnie oczekuje od swoich ulubionych artystów czegoś zaskakującego, nowego, świeżego. Zrobić coś takiego mówiąc prawdę, będąc szczerym i zarazem będąc statecznym i mądrym człowiekiem, który odniósł sukces to olbrzymie wyzwanie.