Sokół i Marysia Starosta "Czarna Biała Magia" - recenzja

Tekstowo jest gorzko, momentami bardzo. Osobiście lubię depresyjne płyty i teksty, które przyprawiają o weltschmerz. Mimo wszystko momentami czuć pewne braki warsztatowe Sokoła. Czasami wytrąci nas z klimatu jakimś czerstwym rymem, który nie przystoi raperowi z takim stażem. Ponadto Wojtek nazbyt szafuje słowami-kluczami (nienawiść, miłość, zło, wszelkiej maści wulgaryzmy i symbole), które po pewnym czasie tracą swój wydźwięk i nie ścinają z nóg tak jak powinny (nie licząc tytułowego numeru, opartego na tym koncepcie). Z drugiej strony potrafi on zaskoczyć słuchacza naprawdę solidnym, drapieżnym dwuwersem (Bon ton znasz? To chyba, kurwa, w innej opcji,/bo mówisz z pełną gębą fiutów wbitych przez pół Polski), czy też narracją jakiej nie spotyka się raczej w polskich tekstach hip-hopowych. 

Jeżeli chodzi o Marysię, to mam pewne zastrzeżenia, chociaż ogólne wrażenie pozostaje jak najbardziej pozytywne. Dzielnie pokazała, że potrafi sama udźwignąć ciężar utworu. Potrafi budować klimat nie gorzej od Sokoła dzięki umiejętnemu wchodzeniu w role: kiedy autorzy chcą nam odmalować scenę fascynującą w swojej brzydocie, jest odpowiednio seksowna i wulgarna zarazem, kiedy zaś przychodzi chwila wytchnienia (fantastycznie przemyślana końcówka płyty!), jej głos jest łagodny i kojący, matczyny wręcz. Problem pojawia się wtedy, gdy jej wstawki wokalne brzmią jak wciśnięte na siłę, przez co wywołują efekt komiczny. Dobrym przykładem jest "Jak walec", który w założeniu miał być mocnym, brutalnym strzałem, a w praktyce słyszymy energiczny, bounce'ujący śpiew Marysi, który skutecznie odziera ten numer z resztek powagi.

Swoją drogą, wykazałbym się ignorancją nie wspominając o DJ-ach, których praca tutaj jest nie do przecenienia. Cuty zostały umiejętnie wplecione w kontekst utworów, podkreślając ciężki klimat płyty, a jednocześnie nie przytłaczając swoją wszechobecnością. Naprawdę dawno już nie słyszałem równie dobrze wykonanego materiału pod tym względem. Całość brzmi na tyle kompletnie, że autentycznie nie wyobrażam sobie większości tutejszych numerów bez popisów DJ-skich - naprawdę są aż tak dobre.

Ostateczna ocena musi być zatem pozytywna; mamy niezmiernie mało albumów osadzonych w podobnej stylistyce, a ten jest jej wyjątkowo udanym przedstawicielem. Dlatego, jeżeli będziecie nadrabiać ubiegłoroczne zaległości, pamiętajcie o tym, że to jedna z tych płyt, które należy sprawdzić w pierwszej kolejności. Czwórka z dużym plusem, którą przyznaję, mogłaby się rzeczywiście wydawać krzywdząca, gdyby autorzy "Czarnej białej magii" nieco bardziej skupili się na tych kilku istotnych elementach, które z pewnością można wykonać trochę lepiej. To oszlifowanie pozornie błahych szczegółów zaowocowałoby moim zdaniem stworzeniem płyty wybitnej w naszym gatunku. Tym samym nikogo nie powinno dziwić, że na projekty wyjątkowo ambitne patrzę surowym okiem - jak już wspomniałem, apetyt rośnie w miarę jedzenia.