donGURALesko "Drewnianej Małpy Rock" (Klasyk Na Weekend)

Pojawił się jako "hardkorowy papa z grunwaldzkiego Palermo", wzbudzając zainteresowanie agresywnym, rozbujanym stylem i masą nieszablonowych orientalnych porównań. Zainteresował ciężką, uliczną płytą Killaz Group, zaintrygował klasycznie brzmiącymi "Opowieściami Z Betonowego Lasu", wyprzedził scenę morderczymi zwrotkami na "Kastanietach", po czym... w szeregach Wielkiego Joł wydał płytę, która jak mało co w polskim rapie trzymała tempo Stanów i nawiązywała do panujących w tym momencie za Oceanem trendów.

Ta płyta to chyba punkt przełomowy i przejściowy w transformacji "szejka" i "hardkorowego papy" w "szpadyzora" i "dziadziora". Materiał, który dotychczasowych fanów zaskakiwał klimatem i brzmieniem już od wejścia. A właściwie wcześniej - w końcu w klipie do promującego album numeru tytułowego DGE śmigał już w białych soczewkach, co mogło wskazywać dalszą ewolucję stylu od brudu i chropowatości w kierunku pełnowartościowego mainstreamu, który czuło wtedy na naszej scenie dość mało osób. Zresztą ów numer tytułowy (a szczególnie remix z kozackim i przestylowym wejściem Rafiego) zna chyba każdy, więc przejdźmy do samej płyty...

A tu na starcie po scratchowanym intro wita nas gruby syntetyk Larwy na mocno bombiącym głośniki basie - "Trenuj Karkiem" wtedy urywał karki a po dziś jest jak dla mnie jednym z lepszych i mocniejszych otwarć płyty, jakie dał nam polski rap. Rozbujane i wyszlifowane flow Gurala przepełnione charakterystycznymi braggami pełnymi niekonwencjonalnych porównań siedziało tam idealnie i było zarazem czymś wyraźnie innym od tego, co słyszeliśmy od Poznaniaka wcześniej. W wersie "Mam to flow, które burzy budynki" nie było wiele przesady, a nawinięcie "Podbijam stawkę, opuszczam osiedlową ławkę" poparte było brzmieniem i całościowym wrażeniem. Zresztą Gural zaskakiwał tu jeszcze paroma aspektami - kooperacjami (Sido czy Tede) czy ukazaniem swojej spokojniejszej i bardziej refleksyjnej odsłony w "Ciszy". Whitehouse Records w roli głównych producentów zostali zastąpieni przez Haema, Kut-O, Volta czy nowe twarze z poznańskiego podwórka - Larwę i Miksera, co zmieniło brzmienie, ale nie spowodowało zmiany poziomu.

"Drewnianej Małpy Rock" to w pewnym sensie materiał przełomowy w karierze DGE. Pierwszy po odejściu z Blend Records a zarazem ostatni przed całkowitym usamodzielnieniem (pod szyldem najpierw 5 Element a później Szpadyzor Records) i budową swoistego imperium składającego się z labelu i marki odzieżowej. Zarazem zaskakujący osoby znające dotychczasową twórczość (przez część przyjęty negatywnie) i będący momentem przejściowym z chropowatej hardkorowej gadki do rozbujanego, amerykańskiego (jak chyba u nikogo na naszej scenie) stylu, opartego o wyrazisty image i syntetyczne, mainstreamowe bity. Gural nawija tu "przede mną 7 tłustych lat", co w obliczu tego, że album wyszedł w 2005 z pewnością się sprawdziło... a my życzymy kolejnych siedmiu.

PS. Jeżeli jeszcze nie macie tego albumu to warto zajrzeć na el-polako.com, gdzie dostępna jest wydana w ubiegłym roku reedycja wzbogacona DVD z klipami i wywiadem.