O.C. & Apollo Brown "Trophies" - recenzja

W jednym z wywiadów O.C. powiedział o Apollo Brownie "On jest z nowej generacji... ale jednocześnie jest z mojej generacji, tylko pcha to do przodu. W ten sposób on utrzymuje mnie przy życiu, a ja mogę mu dać swoje jewelz. Dzięki temu spotykamy się gdzieś pośrodku pomiędzy nowym i starym". W tej samej rozmowie zapytany o to czego spodziewać się po "Trophies" powiedział, że na tym albumie łamie stereotyp artystów z lat 90., którzy nie robią już dobrych albumów. O.C. ogólnie raczej nie robi dobrych albumów. Częściej robi klasyki z prawdziwego zdarzenia.

Trochę bałem się, że zapeszę, kiedy po premierze genialnego w mojej opinii "Prove Me Wrong" napisałem, że szykuje się czwarty klasyczny krążek w dorobku nowojorczyka. Czy "Trophies" dorasta do poziomu trzech poprzednich, za które ja (i nie tylko ja) uważam "Word...Life", "Jewelz" i "Starchild"?

Strasznie cieszę się, że mogę to napisać - tak. To jest poziom tych trzech albumów o których wspomniałem i powiem szczerze, że słuchając "Trophies" mam na plecach ciarki przy prawie każdym numerze. Mam jeszcze większe, kiedy przypomnę sobie, że O.C. powiedział, że całość materiału została napisana i nagrana w dwa dni. Uwierzcie, że nie znaczy to w żadnym wypadku, że coś tutaj jest na szybko i bez pomysłu. O.C. to MC najwyższej światowej klasy, który potrafi w dwa dni zrobić coś takiego. Słychać niesamowitą chemię między twórcami, energię, która się z niej rodzi. Raper z Queens powiedział, że nie czuł czegoś takiego od czasów, kiedy Buckwild produkował mu "Word... Life" i to się czuje. W każdym kolejnym numerze, bo tutaj nie ma zapełniaczy. Apollo Brown prawdopodobnie zakatował płyty Omara na śmierć, bo wiedział po prostu idealnie na jakich bitach ten brzmi najlepiej, co powinien zrobić i jak to zadziała. Zadziałało. I to jak.

Apollo Brown starał się zachować nowojorski klimat albumu (większość bitów powstała w trakcie jego wizyty w NYC), ale nie był w stanie pozbyć się swoich detroitowych naleciałości. Szczególnie słychać to w próbkach perkusyjnych. Jeśli myślicie, że to zarzut wyprowadzę was z błędu - to kształtuje specyfikę muzyki z "Trophies" i czyni ją wyjątkową. Sporo tutaj smyczkowych motywów, które w połączeniu z wyjątkowym wokalem członka D.I.T.C. tworzą numery, którym nie da się stawiać zarzutów. Brown nie wpadł w monotonię. Choć klimat jest bardzo spójny to nie ma co narzekać na brak różnorodności. Soulujące i podlane wokalnym samplem "Pursuit" czy "Just Walk" pojawiają się obok hpinotyzującego klawiszowym motywem "Signs" czy epickich (to słowo nie jest na wyrost), piekielnie donośnych i potężnych "The First 48" i "People's Champ". Kiedy dorzucimy do tego bardziej stonowane i pełne żywych emocji perły w postaci "Prove Me Wrong" i "The Formula" otrzymujemy całość, którą chce się grać raz za razem, rozkminiać, chłonąć i uczyć jej na pamięć. Ta płyta daje poczucie obcowania z wielkością i daje godziny czystohip-hopowej przyjemności ze słuchania.

O.C.? Dame Dash warstwę tekstową albumu określił jako "real nigga perspective". To nie tylko autentyczność, prawdziwość i szczerość, ale i szorstka uliczna mądrość, doświadczenie i treść płynąca z potrzeby dzielenia się nią. Nie chodzi tu o odkrywanie Ameryki, bo tego nie znajdziecie. Chodzi o ustosunkowanie się do ważnych dla rapera kwestii w sposób jasny, przejrzysty i trafny. Z tym kojarzę O.C. i tego oczekiwałem od tego albumu. No i dostałem to. Rapowa forma? Po ponad osiemnastu latach w grze Omar nie stracił praktycznie nic, a zyskał sporo doświadczeń i umiejętności. Nie znaczy to, że składa ośmiokrotne rymy i pląta flow jak fala newcomerów. Nie. "Trophies" rapowane jest prosto, dobitnie, pewnie i przez to efektownie. Pod względem wykorzystania możliwości własnego głosu, emisji i samego brzmienia wokalu O.C. powinien być wzorem dla początkujących...ba... dla wszystkich raperów. Kiedyś ktoś określił jego styl jako "Pharoahe Monch meets Kool G Rap". Trafne, ale nie do końca. Credle jest wyjątkowym koleżką i to raczej do niego powinno się porównywać.

"From a league of extraordinary men/ So what's expected is nothing below perfection". Pasuje jak ulał. Jak większość wersów na tej płycie, które pewnie będziemy odkrywać na nowo przez lata. "Trophies" to płyta, która naprawdę nie ma wad. Albo ja jako zagorzały fan raper po prostu ich nie widzę. Można puścić ten krążek dziesięć razy z rzędu i nawet nie pomyśleć o zmianie cedeka. Kiedy już puści się inny, w trakcie słuchania często już myśli się o jeszcze jednym odsłuchu "Trophies". Album godny wielkości artystów, którzy go stworzyli. O.C. opowiadający w jakim szoku byli Showbiz i DJ Premier po odsłuchaniu jego wspólnego albumu z młodszym koleżką z Michigan mogą was dziwić, ale tylko dopóki tego nie włączycie. Dla mnie jest to definitywnie czwarty klasyk stuprocentowo wart maksymalnej oceny. Sześć na sześć i gwarantowane setki godzin słuchania pełnego ciar na plecach, zajawy, skakania po pokoju, bujania głową i zastanawiania się nad pointami. Słucham tego od premiery i nie przestaję jarać się jak dziecko. Musicie to sprawdzić.