good kid m.A.A.d. city

Mimo wszelakich chorych majorsowych gierek, traktowania raperów jak marionetek czy celowego ogłupiania i zbijania w dół poziomu tekstowego ("dumbing down" - termin funkcjonuje już oficjalnie w obiegu) rapbiznes w USA potrafi jednak wciąż być sprawiedliwy i pozwalać artystom obronić się samą muzyką. Sukcesy Macklemore'a i Ryana Lewisa, Mac Millera czy ostatnia startowa sprzedaż J. Cole'a udowadniają to doskonale - tak samo jak fakt, że chwalony z każdej strony debiut Kendricka Lamara przekroczył właśnie platynową granicę sprzedaży. Co ciekawe - jako dopiero druga rapowa płyta wydana w roku 2012, po "Pink Friday: Roman Reloaded" Nicki Minaj.

Na sam początek, na jakieś siedem tysiący znaków przed tym fragmentem nowowiernej serenady, w którym padną słowa o rzekomym klasyku, wypadałoby usiąść, rozluźnić mięśnie i odetchnąć z ulgą. Kendrick Lamar nie zawiódł, nie sprzedał się, nie poddał presji garniturów z wielkiego koncernu. Zrezygnował z szumnie zapowiadanego singla z Lady Gagą, zamiast popularnych śpiewaków pokroju Miguela, The Weeknd czy Franka Oceana zaprosił do współpracy dużo mniej celebrowanego JMSN'a, a w miejsce popowych gwiazdek wyrwano na kilka chórków znaną ledwie z płyty „Oneirology” Annę Wise.

I wbrew najczarniejszym obawom zamiast nijakiego krążka wypełnionego potencjalnymi singlami do klubu, sypialni, auta i klubu przerywanymi czymś jeszcze - dostaliśmy album niespotykanie spójny i przemyślany. „Dumb it down” na tej płycie nie istnieje. To raczej słuchacz musi się wyciągnąć i przez niecałe 70 minut udawać, że od zawsze słuchał rapu dla tekstów. Ya' Bish.