Z-Ro "Meth" - recenzja

Powiedzieć, że Z-Ro powrócił byłoby grubym nadużyciem. To jeden z tych typów, którzy gdy nie robią akurat solówek to pracują nad innymi projektami (nowe A.B.N. zapowiedziano jeszcze na ten rok).

Tak czy tak - teraz otrzymujemy kolejną po "Crack", "Cocaine" i "Heroin" część "narkotykowej" sagi jednego z najlepszych i najbardziej wyrazistych przedstawicieli houstońskiej sceny. Jak prezentuje się "Meth", które w miniony wtorek miało swoją premierę?

Ostatnio forma członka S.U.C. wydawała się spadać, a "Heroin" daleko było do jego najlepszych osiągnięć. Tutaj znów słyszymy starego dobrego Z-Ro. Na leniwych, soczystych i rozlewających się po głośnikach bitach McVey kolejny raz pokazuje pełnię możliwości. Zgrabnie balansuje między rapem a śpiewem, bawi się głosem i wytwarza świetny klimat. Dobrze słyszymy tu jego raperską uniwersalność. To typ, który potrafi nawinąć tak, by zostać nazwanym "południowym 2Pac'iem", potem zamknąć usta krytykantom rzucając serię przyspieszeń a na koniec wyśpiewać refren z rzadko spotykaną u MC's delikatnością, vibe'em i feelingiem.

Na "Meth" jest naprawdę rozśpiewany - sporo tu melodyjnej nawijki nie tylko na refrenach, ale i w zwrotkach a całość od początku wpada w ucho i sprawia, że chciałoby się usiąść i "robić nic", lub złapać ostatnie wakacyjne promienie z browarkiem w dłoni. Upalone, leniwe flow jest doskonałym nośnikiem tematów, których gama raczej nie wykracza poza standard. Braggi, uliczne życie, kobiety, pieniądze, chill... Jednak tradycyjnie liczy się nie "o czym" a "jak". A będący w formie Z-Ro otrzymuje też naprawdę solidne wsparcie. Bity to w większości klasyczne southowe sztosy, nawiązujące do lat 90-tych, pozbawione chaosu, pierdzenia, minimalizmu i pseudobangeryzmu - jakby dla kontrastu pojawia się tylko "lugerowe" "No Reason" (rzeczywiście bez powodu). Korzenny sznyt w wypadku produkcji z Kalifornii i Południa to coś, co nigdy nie straci na wartości i nigdy nie zacznie być nudne, szczególnie gdy dopisuje pogoda i gdy MC wie, jak wydobyć z bitów esencję. Z-Ro potrafi to nie od dziś. Podobnie jak zaproszeni przez niego goście - Bun B, Slim Thug czy Willie D. Jedynie Yo Gotti w świetnym "Southern Girl" wyraźnie odstaje od McVeya.

"Meth" to płyta praktycznie pozbawiona słabszych momentów - może poza niepotrzebnym wprowadzeniem nerwowej atmosfery przy okazji "No Reason". Poza nim, kawałek po kawałku, dostajemy porcję najlepszego południowego brzmienia, które idealnie nadaje się na weekendowy chillout. Po okresie zniżki formy Z-Ro atakuje z zaskoczenia jednym z najlepszych tegorocznych albumów... Piątka z minusem.