Ski Beatz "24 Hour Karate School" - recenzja

Po tym co usłyszeliśmy na "Pilot Talk" Curren$yego, po producenckich dokonaniach Ski Beatza spodziewałem się sporo. Może nie tyle co po bitach z połowy i końcówki lat 90., ale uwierzyłem w wysoką formę weterana, który chce powrócić i utrzeć nosa producenckim newcomerom, którzy często spychają w cień ludzi, którzy błyszczeli na platynowych albumach z zeszłej dekady.

"24 Hour Karate School" to materiał, który ujrzał światło w innym kształcie niż chciał tego autor i w efekcie na płycie nie znalazły się kawałki, o których Dymitr pisał TUTAJ.

I kiedy je przesłuchałem, pierwsze co pomyślałem to "szkoda, że nie wypaliło". Ten materiał na pewno dusi w sobie mnóstwo potencjału na lepszą muzykę. Instrumentaliści, którzy dodali tyle uroku produkcjom z "Pilot Talk", tutaj są nieobecni, a i promocje ze strony Def Jamu pozostawia bardzo wiele do życzenia.

Co w efekcie warto znać na tej płycie? Fantastyczny bit do "Go" bezlitośnie pokaleczony przez Jima Jonesa'a i nieodratowany do końca przez Curren$yego. "Prowler 2" na którym bardzo ciekawie krzyżują się nieprzeciętne style Jean Grae, Jay Electroniki i Joella Ortiza. Ciekawe "Scaling The Building" gra przyjemnie, ale nie ukazuje pełni potencjału Curren$yego i Wiz Khalify. Za ciekawy uznałbym jeszcze bardzo nietypowy bangerek "S.T.A.L.L.E.Y.", który ewidentnie ma coś w sobie. I tyle...

Szkoda, że nie ma tych numerów Mos Defa, bo tak płyta jest po prostu... słaba. "Super Bad" Rugz D Bewler jest żenujące, dwa numery Tabi Bonney nieprzekonujące, "Back Uptown" Camp Lo szokujące, niekoniecznie na plus...  Dla mnie "24 Hour Karate School" to wielkie rozczarowanie, bo forma Ski wydawała się naprawdę dobra. Album bez wspomnianych już kawałków, które na albumie się nie znalazły, zasługuje na dwa. Nawet plusa nie mam za co dostawić.