Mac Miller "Blue Slide Park" - recenzja nr 1

Jeszcze kilkanaście miesięcy temu większość osób zapytanych o Mac Millera odpowiedziało by "nie znam", a w najlepszym razie "to ten młodszy ziomek Wiza z Pittsburgha?". Dziś wiemy już, że debiut "coolest jew" jest pierwszym od "Dogg Food" Kurupta i Daza (!) wydanym niezależnie albumem, który zadebiutował na pierwszym miejscu listy Billboardu. Pozostaje trzymać kciuki, żeby dziewiętnastolatkowi nie poprzestawiało się w bańce, bo za parę lat może być człowiekiem, który będzie zmieniał ten gatunek i pchał go do przodu.

"Blue Slide Park" to pierwszy oficjalny album "maczka", a jego wydawcą jest oczywiście wizowe Rostrum Records. 144 tysiące sprzedane w pierwszym tygodniu świadczyłyby o tym, że to kozak straszny. Słusznie?

Raczej nie. Zacznijmy jednak od zalet tego materiału, bo jest ich niemało. Po pierwsze trwa 45 minut. Dziękuję Mac, gdybyś dołożył jeszcze kwadrans nie dałbym rady. Po drugie flow Millera nadal potrafi bardzo pozytywnie zaskoczyć, a raper konsekwentnie idzie do przodu. Po trzecie mamy tutaj kilka brzmieniowych perełek, których nie da się tak łatwo zapomnieć. Tytułowy numer brzmi dokładnie tak, jak bardzo chciałbym, żeby brzmiała całość. Doceniam to, że z grupy debiutantów to właśnie 19-latek pozostał najbliżej "swojego" brzmienia, które wykreował na bardzo udanych mixtape'ach. Owszem, ugina się trochę przed mainstreamowym kusicielem, ale w większości przypadków (bo nie we wszystkich) z klasą, wyczuciem i bez lipy, która trafiała się jego starszym i bardziej doświadczonym koleżkom z Khalifą na czele.

To jednak tylko jedna strona medalu. Może zabrzmi to trochę brutalnie, ale mam wrażenie, że Mac jest jeszcze trochę za młody, żeby zrobić płytę na miarę swoich możliwości. Przede wszystkim da się to odczuć w warstwie tekstowej, która jest monotonna, nudnawa, nie zawsze wiarygodna i rzadko przykuwająca uwagę. Może gość, który śpi na hajsie, zgarnia kosmiczne sumy za koncerty, robi furorę wśród rówieśniczek, a w każdym zakątku apartamentu ma kilogram stuffu, po prostu nie bardzo ma o czym gadać? Dla wielu będzie to zaletą, że włączając "Blue Slide Park" można spokojnie wyłączyć mózg i wczuć się w groove, ale jednak warto byłoby coś na tym albumie powiedzieć. Żałuję, że ten piekielnie zdolny młodzieniaszek nie miał na tyle odwagi, żeby odważnie pójść w jedną stronę i zrobić spójny album do słuchania na raz. W efekcie "Blue Slide Park" tkwi w nieprzyjemnym rozkroku, chwilami sięgającym szpagatu, a co za tym idzie, mocno tracą na tym cojones autora. "Up All Night" pewnie będzie spoko jak już człowiek się odpowiednio napierdoli, ale na trzeźwo brzmi tak, że zaczynam się trochę bać czy maczek nie da z siebie zrobić rapowej kukiełki do tłuczenia kwitu. "Missed Call", "Under The Weather" czy "Man In The Hat" wywołują podobne wrażenia.

"Blue Slide Park" nie jest złym albumem, ale nie jest też tak dobrym jakiego można było oczekiwać. Szkoda, bo jak wrzucam sobie pierwsze pięć numerów to myślę "gościu, utrzymałbyś taki poziom i byłaby zupełnie inna gadka". Tytułowy numer to rzecz naprawdę kapitalna, singlowy "Frick Park Market" buja przecież tak, że trzeba uważać, żeby nie wyrwać bańką w ścianę, a "PA Nights" już w pierwszych wersach pokazuje kto tutaj ma flow. Szkoda. Z mojej strony mogę dodać tylko, że głęboko wierzę, że ten małolat namiesza jeszcze nie tylko w sferze komercyjnej, ale również artystycznej. Bezwzględnie stać go na to. Czwórka z minusem. Lepiej ten debiut wypada niż "Rolling Papers", ale też pozostawia niedosyt.