W stronę światła

Myślę, że nie tylko moje ucho wychwyciło pewną smutną prawidłowość ciągnącą się od przynajmniej 2011 roku - rap serwowany przez PMM zatracił się w samym sobie i gdzieś umknęły z niego pierwiastki energii i pazur, z którego Wężu wraz z Głową zasłynęli właśnie za sprawą pierwszych dwóch krążków. Cyklicznie bowiem staram się odświeżać w głośnikach "Polski Mistrzowski Manewr" oraz "Rap, Stresy, Hulana, Interesy" by przypomnieć sobie, jak rap z krwi i kości powinien brzmieć - banger poganiający banger, nawinięty na świetnych, energetycznych podkładach, gdzie tylko kilka tracków pozwalało na chwilę wytchnienia, by następnie po raz kolejny zmusić głowę do bujania w rytm bitu. "Poza Horyzont" i "Zatrzymać Gniew" okazały się jedynie dobrymi krążkami, natomiast - co smutno przyznać - szumnie zapowiadane "W Stronę Światła" to w moim przekonaniu najsłabszy materiał od PMM.