DJ Czarny & Tas "Passion, Music, Hip-Hop" - recenzja

Teledysk do numeru tytułowego z "Passion, Music, Hip-Hop" DJ'a Czarnego i Tasa zrobił spore zamieszanie, a wynik bliski 250 tysięcy odtworzeń na YouTube'ie dla takiej undergroundowej produkcji jest spektakularnym sukcesem. Premiera albumu trochę się odwlekała. Na pocieszenie fani z Wielkopolski mieli możliwość brać udział w organizowanych przez chłopaków zajawkowych imprezach w Poznaniu, które werbowały im kolejne postaci goszczące tu na featuringach.

Koniec końców dostaliśmy album w nasze ręce. Lista gości z pewnością powinna imponować, szczególnie, kiedy uwzględnimy, że za plecami tej dwójki zajawkowiczów nie stoi żadna wytwórnia, żadna wielka postać rapu, ani żaden wielki hajs, za który te zwrotki by kupowano. Ta płyta skupiła się bardziej na tym, żeby pokazać, że są rzeczy, których za hajs się nie kupi. Słowo "zajawka" pojawi się tu pewnie jeszcze w przeróżnych odmianach, bo DJ Czarny i Tas zrobili jak dotąd najbardziej zajawkowy album 2011 roku.

Co bynajmniej nie znaczy, że to album bez wad. Tas to bezspornie bardzo zdolny producent, ale wciąż z łatwością można wyłapać nazbyt czytelne inspiracje, które nim kierują, szczególnie przy tworzeniu bassline'ów. Nie zawsze ułożenie i dobór perkusji jest bez zarzutu. Nie zawsze brzmienia dobrane są na zasadzie "jakie pasowałoby w takim numerze", a czasem na zasadzie "takie nieźle mi wychodzi i ludzie je propsują". Zawsze natomiast czuć w tym autentyczną miłość do muzyki, kultury, tradycji, wosku... Zupełnie nie dziwią mnie komentarze głoszące "po przesłuchaniu zastanawiam się jak można nie kochać hip-hopu". Sam się zastanawiam.

Płyta ma takie momenty przy których props to za mało. Bardziej pasowałoby "podziw". Sposób w jaki w "Jazzmatas" przedstawiono magię samplingu jest wielki, a ostateczny efekt stał się moim ulubionym momentem na płycie. Czarny wpasowujący fragment "Organ Donor" DJ'a Shadowa w "Daydreamer" bezwzględnie rozjebał system (te skrecze które zamykają numer też są niesamowite!). Goldenerowe kilodżule, które niesie ze sobą "Tant Que" z Khondo to rzecz, której nie powstydziliby się najlepsi. Saksofon z "Mr. Black", którym bawi się DJ brzmi nieprawdopodobnie... No właśnie - bawi się. To jest słyszalne w każdym z tych numerów. Tworzenie tej płyty sprawiało im chyba olbrzymią frajdę, a nawet jeśli nie, to wszystko tu brzmi lekko i świeżo. Nie ma fajerwerków, ale płomień pierwotnej, czystej zajawki czyni tę muzykę piękną.

Jak można oceniać czyjąś "pasję"? "Muzykę" i "hip-hop" można oczywiście próbować, co regularnie czynimy, ale przy takich płytach to najtrudniejsze. Po długim namyślę wystawiłbym cztery z plusem. Dlatego, że Prof wypada strasznie słabo, Ras bez wyrazu, a Kixnare, który mógłby pomóc mniej doświadczonym kolegom usunąć niedociągnięcia, zdziwaczył im numer, który ostatecznie jest chyba najsłabszy z wszystkich. Dlatego, że określenie bardzo dobrą produkcji, na której słychać sporo niedociągnięć (które oczywiście będą znikać wraz z rozwojem) byłoby lekką przeginką. Mimo to jednak jest to album, który pomimo tego, że dostał 4+ będzie wracał do odtwarzaczy częściej niż niejeden oceniony wyżej. Dlaczego? Szczera pasja, energia, zajawka, zaangażowanie, miłość do muzyki, chęć wniesienia czegoś ciekawego do kultury to to, czego na tym albumie nie brakuje nawet przez sekundę. To przecież właśnie o to w tym chodzi. Polecam tak mocno, jak to tylko możliwe, niezależnie od tego, jakiego rapu słuchasz na co dzień.