Daz Dillinger "D.A.Z." - recenzja

Do faktu, że Daz solowo wypuszcza dużo rzeczy i robi to zdecydowanie częściej niż Kurupt każdy z sympatyków DPG chyba zdążył się już przyzwyczaić. Choć prawie zawsze jest to porządny materiał wydaje się że raper stawia obecnie bardziej na ilość niż jakość i zadowolenie fanów.
Od czasu "So So Gangsta" brak bowiem w jego dyskografii albumu na podobnym poziomie. "Only On The Left Side" mimo kilku mocnych momentów był jak dla mnie zbyt południowy, "Public Enemiez" który zapowiadał powrót do klimatu "Dogg Pound Gangsta LP" również nie spełnił do końca oczekiwań słuchaczy natomiast króciutki "Matter Of Dayz" nie powinien się w ogóle ukazać.

Jak wiec w tym zestawieniu wypada najnowsze dzieło Dillingera?
Zaskakująco dobrze.

Zaczynałem się pomału przyzwyczajać do tego, ze z płyty na płytę zarówno Daz jak i Kurupt obniżają poziom więc tym bardziej cieszy mnie fakt, ze Delmar Arnaud ma w sobie jeszcze coś ze starego Dat Nigga Daza, który swego czasu wydal takie klasyki jak "Retaliation, Revenge & Get Back" czy "R.A.W.".

Mimo, że "D.A.Z." nie dorasta do pięt wspomnianym przeze mnie płytom jest naprawdę bardzo dobrym albumem. Najlepszym od czasu przytoczonego przeze mnie na początku "So So Gangsta".

Dostajemy tutaj to za czym tęskniliśmy - klasyczny West Coast.

Koniec z eksperymentami i imitacją dźwięków południa. Na tym krążku Daz powraca do tego co potrafi najlepiej, czyli do gangsta rapu i bitów w których dominuje ciężki bas, wyrazisty werbel oraz mocne pianino.
Zapomnijcie też o moralizatorskich tekstach i głębokim przekazie - "D.A.Z." to czysty gangsta shit w najlepszym wydaniu.
Płytkość warstwy lirycznej równoważy nam tu świetna produkcja i wciąż znakomite flow artysty, którego może mu pozazdrościć co najmniej polowa obecnych raperów.

Otwierający album tytułowy kawałek jest tego najlepszym przykładem. To wjazd z mocą jakiej brakowało Dazowi na poprzednich płytach.
Dalej jest jeszcze lepiej o czym przekonacie się odpalając takie numery jak bujający niesamowicie "Still Gett'n Money" czy "My Homegirl" który pokazuje że chemia na linii Daz-Kurupt jest jedyna w swoim rodzaju.
"Iz U Ready 2 Die" to kolejny przykład tego ze Ice Cube na West Coastowych produkcjach brzmi najlepiej i powinien dać sobie spokój z elektroniką rodem z Dirty South. Na bicie Daza nawija płynnie i z pazurem którego próżno szukać na "I Am The West".
Świetne "D.P.G.-4-L.I.F.E." to stary dobry Dat Nigga Daz z lat 90-tych zaś poziom basu w "Don't U Eva 4Get" jest tak wysoki ze podczas odsłuchu sąsiedzi z pewnością odwiedzą was nie raz z prośbą o "ściszenie tego gówna".

Generalnie cały krążek brzmi bardzo spójnie mimo kilku słabszych momentów w postaci "G Spot", "Let's Get N2 Something" czy "I'm Cool On U" ale są to naprawdę drobne wyjątki. Reszta utworów jest dobra, lub nawet świetna.
Jedyne czego żałuję to braku kawałka z DJ Quikiem który był zapowiadany ale ostatecznie nie wszedł na płytę oraz słabszego występu Snoopa w "Set It Off". Nie jest źle ale spodziewałem się czegoś więcej jako że wspólne utwory kuzynów z Long Beach zawsze są mocnym punktem każdego albumu. Tutaj zdecydowanie poniżej oczekiwań.

Mimo kilku mankamentów mogę z czystym sercem polecić "D.A.Z." wszystkim fanom klasycznego gangsta rapu z lat 90-tych który był i wciąż jest jednym z najważniejszych filarów muzyki zachodniego wybrzeża.
Płyta buja niesamowicie, goście z WC na czele jak najbardziej na plus a Daz ze swoim melodyjnym flow wciąż ma w sobie to "coś" i jest tak samo zadziorny za mikrofonem jak wtedy kiedy nagrywał "Dogg Food". Czwórka z plusem.