Too $hort "Still Blowin" - recenzja

Wszystkie feministki, rapowi puryści, grzeczni chłopcy i nienawistni hejterzy mogą już drżeć. Too $hort wrócił! O ile kiedyś odchodził... 6 kwietnia ukazał się nowy mixtape playera z Oakland. Powinienem raczej napisać niby-mixtape, bo "Still Blowin'" ma wszystkie cechy kolejnego longplaya, a jedynym powodem dla którego nazywam to mixtapem jest fakt, że określa go tak sam $hort, w międzyczasie mówiąc, że album jest w drodze.

Wszyscy, którzy zmęczyli się już południowym, zimnym brzmieniem na albumach Todda Showa mogą zacierać łapy. To prawdopodobnie najlepsza porcja muzyki tego weterana od dobrych paru lat.

Płytę wyprodukowali John G i... Lil Jon. I do tej pory nie mogę uwierzyć jak Ci ludzie w tak sprawny, efektowny i soczysty sposób przywrócili klimat Bay Area, którego tak nam brakowało np. na "Blow The Whistle". Nawet, kiedy pojawiają się południowe akcenty to brzmią znacznie lepiej, a główny bohater cały czas pozostaje na pierwszym planie. Wreszcie wygląda to jak płyta Too $horta - erotyczne historie, dużo dobrej zabawy, bujających bitów i tekstów, które powinny mieć ustawowy zakaz tłumaczenia na nasz ojczysty język.

Czym zaskoczył nas raper? Too $hort nie musi nas zaskakiwać. Ktoś oczekiwał, że zacznie robić conscious rap? Ten gość ćwierć dekady temu wybrał swoją drogę, którą idzie z imponującą konsekwencją i nawet przez chwilę nie męczy swoimi historiami. Wers "You know when love will happen to me?/ When I'll start buying hookers and rapping for free... NEVER!" dobrze definiuje jego postawę. Ja miałem kozacką bekę słuchając takiego "Fed Up", gdzie $hort w konwencji piosenki o złamanym sercu nawija o swojej "byaaatch", która przestała przynosić mu hajs czy "Player Card", gdzie opowiada o tym jak pimpy z całego Świata zakochiwały się i szalały dla lasek, a on jako urodzony gracz musiał zostać sobą. "Too $hort made me laugh, like a hypocrite I played it..." jak nawijał Lupe Fiasco.

To naprawdę świetna płyta, która tego lata na pewno jeszcze nie raz wróci do mojego odtwarzacza. Nawet południowe brzmienia pasują tutaj znacznie bardziej, a np. "Checking My Hoes" to ultrahicior, który w miły sposób kojarzy mi się z muzycznym klimatem "Speakerboxxx" Big Boia z Outkastu. "Player Card" ze swoim monumentalnym brzmieniem czy proste, ale efektowne "International Player" to coś czego potrzebowaliśmy przed tymi wakacjami. Praktycznie brak tu słabych momentów, a nawet hałaśliwe "I Want That" w jakiś nieopisany sposób buja karkiem. Dla mnie "Still Blowin'" to wielkie, pozytywne zaskoczenie zasługujące na piątkę z niewielkim minusem. Czemu to przeszło prawie bez echa? Schowajcie to dobrze przed swoimi dziewczynami i katujcie w opór. Warto.