Nicki Minaj "Pink Friday: Roman Reloaded" - recenzja

Onika Maraj, urodzona w roku 1982 w Trynidadzie i Tobago. Jednym razem ostra i bezkompromisowa raperka zamykająca warsztatem i tekstami usta krytykom, innym "czarnoskóra Barbie" i słodziutka mainstreamowa wokalistka. W takich numerach jak remix "Sweet Dreams" z "No Ceilings" Lil Wayne'a czy "Monster" Kanyego pokazała ogromne umiejętności jako MC, by niedługo potem poprzez przedziwne eksperymenty i szalone odloty zrazić do siebie wielu słuchaczy. Jej mentor i wydawca Lil Wayne w jednym miejscu określa ją "more than an artist", by w innym stwierdzić, że nie jest zadowolony z niczego co dotychczas nagrała. Debiut mimo wydawałoby się ogólnego zawodu dobija do 2 milionów sprzedanych egzemplarzy a drugi album w trakcie 3 miesięcy prawie pokrył się złotem. Jednym singlem potrafi zdobyć 270 milionów odsłon na youtubie, by przy innym odnotować prawie 600 tysięcy głosów na nie, stanowiących zdecydowaną większość i wyglądających jak oceny amatorskich, totalnie beznadziejnych pozycji.

Czy muszę wymieniać te kontrasty dalej, by dowieść z jak nieprzeciętną i charakterystyczną osobowością mamy do czynienia? Jeżeli na samo słowo "mainstream" czy "radio" dostajecie gęsiej skórki to lepiej skończcie czytanie tej recenzji w tym miejscu. Jeżeli jednak bardziej nośne, radiowe czy klubowe brzmienie rapu to wasza broszka to zapraszam dalej...

"Pink Friday: Roman Reloaded" już samą okładką pokazuje, jak pokręconego albumu możemy się spodziewać. I tak faktycznie jest. Podczas gdy pierwsza połowa to minimalistyczne syntetyczne, gęsto cykające bity przykryte agresywnym, charakternym rapem od "panny z jajami"... to druga jest popowo-klubową bombą o naprawdę dużej sile rażenia. Poziom eksperymentalnego odlotu w niestrawnym i przegiętym "Stupid Hoe" po prostu nie mógł się przyjąć w innej formie niż ciekawostka i obiekt zaciekłego hejtingu. Za to "Starships"... jest cholernie zaraźliwe a refrenem gwarantuję gęstą rotację w radiostacjach i wakacyjnych kurortach. Podobnie jak "Pound The Alarm", będące kolejnym singlem.

To płyta, która raz odrzuca, a raz chwyta - i to często w najbardziej nieoczekiwanych momentach. Tracki rapowe bowiem nudzą przez bity (poza "Championem"), gdy klubowe trafiają w punkt - nawet mimo tego, że to w tych pierwszych panna Minaj chyba stara się bardziej. Ona sama stwierdziła, że to pierwsza płyta, którą robiła w 100% tak jak chciała, bez żadnych nacisków czy ukierunkowań odgórnych - i słychać, że ciężko to zaszufladkować pod jakimkolwiek określonym gatunkiem. Rap? Jest. Pop? Jest. Klubowe przejścia czy elektroniczne wstawki? Są. To po prostu wejście w głąb mózgu i szalonej osobowości reprezentantki Young Money.

Ciężko jednoznacznie podsumować czy ocenić ten album. Jego autorka talent ma wielki, ale wciąż nie do końca wie, jak go wykorzystać czy w którą stronę pójść. Pojedyncze zwrotki robią wrażenie, inne numery nudzą lub odrzucają z miejsca a popowo-klubowe elementy w jednym momencie potrafią zniesmaczyć, by w innym z zaskoczenia porwać i wbić się w głowę. Jeżeli lubicie szalone gatunkowe hybrydy z przewagą imprezowo-nowoczesno-klubowych brzmień to sprawdźcie to. Jeśli cenicie głównie klasyczny, korzenny rap na brudnych bitach to trzymajcie się z dala - o ile doczytaliście do tego fragmentu recenzji. Skoro jest tak nierówno to chyba wypada szkolna trója, niech będzie, że z malutkim plusem za muzyczną odwagę i brak granic.

PS. Klip do "I Am Your Leader" miał swoją premierę wczoraj, zamieszczamy go więc tutaj, zamiast w osobnym newsie.